'Doei' lieve kindjes van de 2e klas, 'hallo' zorgproject...

Zoals de meesten onder jullie wel weten, heb ik de voorbije 2 weken stage gedaan in het 2^e leerjaar.  Aangezien allebei de leerkrachten me eens wilden bezig zien, hadden we besloten dat ik de eerste week in 2b zou lesgeven en de tweede week in 2a.

Van de eerste stageweek in 2b had ik al een kort verslag op mijn blog gezet.

Jullie konden reeds lezen dat ik de stage in 2b tof heb kunnen afsloten met de viering van Holi Phagwa, maar dat het in het begin toch niet allemaal van een leien dak liep.

Over de stageweek in klas 2a had ik een geruster gevoel.

De juf had me al meerdere malen gezegd dat ze er al naar uitkeek dat ik les kwam geven en dat ze zo graag eens een maand een kijkje zou willen komen nemen in een Belgische school.  In deze klas kreeg ik dus de kans om iets meer los te komen van de Surinaamse manier van lesgeven. Althans, dat dacht ik toch.

Maar hoewel de juf zeer benieuwd is naar het onderwijssysteem in België, vond ze het toch heel belangrijk dat ik lesgaf precies op de manier zoals zij dat doet. Ik begrijp dat kinderen structuur nodig hebben, en dat sommige gewoonten moeten worden blijven behouden voor de kinderen omdat het anders te verwarrend wordt. Maar langs de andere kant wou ik ook heel graag de kans krijgen om toch een beetje mijn eigen ding ook te doen.

Wat me het meeste stoorde was dat de juf voortdurend tussenkwam in mijn lessen. Ze zat vooraan aan haar bureau, gaf vaak opmerkingen over babbelaars  en meestal nam ze de leswisselingen voor zich (alsof ikzelf de schriften niet zou kunnen ophalen of uitdelen). Ik was me er zeker van bewust dat de juf dit goed  bedoelde. Het was een hele drukke klas en het verschil met het andere 2^e was groot. Ik had, bijvoorbeeld, in beide klassen de motiveringsband en de bewegingstussendoortjes toegepast en het was eigenlijk best interessant om te zien hoe verschillend beide klassen hier op reageerden. In 2b waren de kinderen heel enthousiast en bijgevolg ook heel flink maar in 2a was de interesse in de band, en dus ook de motivatie om het goed te doen, heel wat minder groot.

 Ik weet dat de juf alleen maar wilde dat haar kinderen flink waren, goed luisterden en vooral niet te druk waren zodat op die manier het minder zwaar werd voor mij om les te geven aan deze drukke klas. Maar de juf had er niet aan gedacht dat ze hierdoor mijn gezag grotendeels wegnam. Zolang ze vooraan zou blijven zitten en opmerkingen zou blijven geven over de kinderen, zouden de kinderen haar als aansprekingpunt en leider van de klas blijven zien.

Op woensdag trok ik uiteindelijk mijn stoute schoenen aan en heb ik geprobeerd om op een zeer beleefde manier uit te leggen wat me van het hart moest. Hoewel ik schrik had voor haar reactie, begreep ze toch wat ik bedoelde.  Ik heb voldoende duidelijk gemaakt dat ik dit zeker niet slecht bedoelde, maar dat ik me op dat moment niet zo goed voelde als juf in de klas. Gelukkig begreep de mentor wat ik bedoelde en ze zei meteen dat ze hieraan helemaal niet gedacht had, maar dat het zeker waar was wat ik zei. Ze zei meteen dat ze de volgende dag achteraan zou gaan zitten en dat ze niet meer zou onderbreken tijdens mijn lessen. Toch benadrukte ik nogmaals dat ze me zeker en vast mocht onderbreken als ik iets fout of anders deed, want dat ik wel opensta voor opmerkingen zo dat ik er uit kan leren.

Een nieuwe dag, dus een ook een beetje een nieuwe start. En gelukkig viel deze zeer goed mee. Het verschil was groot nu de juf achteraan zat. De kinderen aanvaardden mij als leider van de klas en ze luisterden ook veel beter dan de voorbije dagen. Stiekem was ik toch een beetje blij dat ik mijn stoute schoenen had aangetrokken en gezegd had waarmee ik verveeld zat.

Ook in 2a werd vrijdag een leuke afsluitdag van de stage. Mijn mentor kwam pas opdagen na de eerste pauze, dus het was even genieten van enkel de klas en mij. Aan het einde was er voldoende tijd om nog te zingen en de leukste tussendoortjes van deze week nog eens opnieuw te doen.

Ik was zeer blij verrast toen de juf vroeg of de motivatieband en de ‘bewegingstussendoortjes-waslijn’ mochten blijven hangen in de klas. Ze vond het leuk en wou het zeker verder zetten.

Hier was ik heel blij om, want dat was waarvoor ik het gemaakt had. Fier reed ik huiswaarts, want het was me gelukt om iets ‘bij te brengen’ aan de juf hier.

De 'motivatie-tijdsband'.

De 'bewegingstussendoortjes-waslijn'.

Hoewel de stage in het begin een beetje moeizaam verliep, blik ik nu toch heel positief terug op deze twee weken stage. Ik heb geprobeerd om activerende en coöperatieve werkvormen toe te passen waar het mogelijk was. Het was eenvoudiger om activerende werkvormen toe te passen, dan coöperatieve en bijgevolg heb ik de eerste werkvorm dus meer toegepast dan de tweede.

Ik heb me zoveel mogelijk proberen aanpassen aan de Surinaamse manier van lesgeven, zonder onze eigen manier van lesgeven uit het oog te verliezen. Ik denk dat ik hierin een goed evenwicht heb gevonden. Ik vond het moeilijk om steeds geschikt didactisch materiaal te vinden, maar het was wel leerrijk om te zien hoe hier wordt lesgegeven met veel minder middelen dan bij ons.

Een les 'schrift'.

Chloë in actie tijdens de lesinstap 'de tafelkampioen'.

Ondertussen is het woensdag en zijn we gestart met het zorgproject. Dit wil zeggen dat Marijke en ik kinderen die het moeilijker hebben voor rekenen, taal of lezen apart of in kleine groepjes begeleiden. Met sommigen oefenen we leerstof die ze nog niet goed onder de knie hebben. Anderen krijgen dezelfde leerstof als de kinderen in de klas, maar doordat ze meer beurten en extra uitleg krijgen zullen ze de leerstof beter begrijpen.

De eerste week van dit project begeleid ik de kinderen van klas 1 tem. 3 en volgende week zal ik de kinderen van de bovenbouw begeleiden.

Hoewel enige flexibiliteit toch wel een vereiste is tijdens dit project verloopt alles tot hier toe vrij goed!

Aan het einde van dit project zal ik een verslagje posten over mijn ervaringen als ‘zorgjuf’!

Tot dan!